ဒိုင္နာစပူခရီးသည္

အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ လည္း အႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလျပီ။ အသက္ကလည္း ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လာေတာ့ မွတ္မိသမွ် ဦးေႏွာက္ထဲေပၚလာ သမွ်ကို ေရးသားလိုက္ရတာပဲ။

အလြန္တရာ ေအးခ်မ္းသာယာလွတဲ့ နယ္စပ္ျမိဳ႕ကေလး ေမာင္ေတာ။ အေရွ႕ဘက္ကစျပီး ရိွတၱရြာ၊ အလယ္ရြာ၊ ဒက္ရြာနဲ႕ အေနာက္ဘက္အဆံုး ေအာက္ရြာလို႔ေခၚတဲ့ ရြာၾကီးေလးရြာ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ျမိဳ႕ကေလး။ ဗုဒၶဘာသာ ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ားသာေနထိုင္ျပီး အိမ္ေျခတစ္ေထာင္ေက်ာ္။ လူဦးေရ ေလးေထာင္ေက်ာ္ရိွတယ္။ ျမိဳ႕အျပင္မွာေတာ့ လူမ်ိဳးျခား ကုလားရြာေတြက ဝိုင္းထားတယ္။ ျမိဳ႕ရဲ႕ အေနာက္ဘက္မွာ နတ္ျမစ္ရိွတယ္။ ေလးမိုင္က်ယ္ပါတယ္။ ျမစ္တစ္ဘက္ (ယခု ဘဂၤလားေဒ့ရွ္) မွာေတာ့ ကယုေခ်ာင္း(ေခၚ) (Teknaf) ရခိုင္ဗုဒၶဘာသာ ရြာၾကီး တစ္ရြာရိွပါတယ္။

ေမာင္ေတာျမိဳ႕၊ ျမန္မာစာနဲ႕ လက္မႈပညာသင္ အထက္တန္းေက်ာင္းက ခုႏွစ္တန္း ေက်ာင္းသားေလး ေက်ာ္ေဇာေဝ တစ္ေယက္ ေက်ာင္းပိတ္ပစ္လိုက္လို႔ အထူးအံ့အားသင့္ေနတယ္။ အိမ္နီးပါးခ်င္း ဆရာမ ေဒၚဖြားဦးကို ေမးၾကည့္တယ္။ အဂၤလိပ္အစိုးရ ရန္ကုန္က ထြက္ေျပးသြားျပီ၊ ဂ်ပန္စစ္တပ္ဝင္လာျပီလို႔ ေျပာတယ္။ ညေနရံုးက ျပန္လာတဲ့ ဖခင္ၾကီး ကိုေမးေတာ့၊ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစိုးရ မရိွေတာ့ဘူး၊ တိုင္းျပည္ပ်က္ျပီ။ ငါရို႕လည္း ဘယ္ေျပးရမလဲ မသိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ အသက္ ၁၃ ႏွစ္သာရိွေသးတဲ့ ေက်ာ္ေဇာေဝတစ္ေယာက္ ေၾကာက္ၾကီးသံဖက္ က်ေနေလေတာ့တယ္။ အဂၤလိပ္ စစ္တပ္ပ်က္လို႔ ထြက္ေျပးလာတဲ့ ရာဇပုတ္ ကုလားစစ္သားေတြ ေစ်းနားမွာေရာက္ေနတယ္ ၾကားလို႔ ေျပးသြားၾကည့္တယ္။ ရာဇပုတ္စစ္သားဆိုတာ ကာကီေခါင္းေပါင္းၾကီး ေပါင္းျပီး ကာကီ ယူနီေဖာင္းနဲ႕ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ လြယ္လို႔ျမင္ရတယ္။ ေမာင္ေတာမွာ မၾကာခဏ ျမင္ရတဲ့ ကရင္စစ္ပုလိပ္ေတြက ဦးထုပ္ေဆာင္းတယ္။ ရာဇာပုတ္ေတြက ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းတယ္။ ဒါပဲကြာတာပါ။ ယင္းအခ်ိန္ကစျပီး ေက်ာ္ေဇာေဝ စိတ္ထဲမွာ စစ္သား လုပ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနေတာ့တယ္။

သတင္းေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားေနရတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေမာင္ေတာအနီးက ရခိုင္ရြာကလူေတြ ေမာင္ေတာကို ေျပးလာၾကတယ္။ ေမာင္ေတာက ၁၂ မိုင္ေဝးတဲ့ အိမ္ေျခ တစ္ရာေက်ာ္၊ လူဦးေရ သံုးရာေက်ာ္ရိွတဲ့ အလယ္သံေက်ာ္ရြာၾကီး ပ်က္စီးသြားျပီ။ အလယ္သံေက်ာ္ရြာမွာ တာဝန္က်ေနတဲ့ ရဲအုပ္ႏွစ္ေယာက္၊ ရဲသား ၁၈ ေယာက္၊ အင္အား၂၀ ရိွတဲ့ ရဲကင္းကို လူမ်ိဳးျခား ကုလားေတြက ထမင္းေကြ်းျပီး သတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ရြာသားအနည္းငယ္သာ လြတ္လာတယ္။ ေမာင္ေတာျမိဳ႕ထဲကို လူမ်ိဳးျခားကုလားေတြ လံုးဝမလာေတာ့ဘူး၊ ျမိဳ႕အျပင္ကိုလည္း ရခိုင္ေတြ မသြားရဲေတာ့ဘူး။ ေမာင္ေတာ-ဘူးသီးေတာင္ ကားလမ္းလည္း အဆက္ျပတ္သြြားျပီ။

ရီႊ-ရီႊ-ရႊီ ဝီစီမႈတ္သံဆက္တိုက္ ၾကားေနရတယ္။ ေမာင္ေတာတစ္ျမိဳ႕လံုး ေယာက်္ားၾကီး၊ ငယ္မွန္သမွ် ရရာလက္နက္ကိုင္ျပီး ေရာက္လာၾကတယ္။ ေမာင္ေတာေခ်ာင္းထဲမွာ ဆိုက္ထားတဲ့ ဝါးေဖာင္ ဝါးအားလံုး၊ ဝါးခြ်န္ျဖစ္သြားတယ္။ ေက်ာ္ေဇာေဝမွာလည္း သူအရပ္ထက္ ရွည္တဲ့ ဝါးခြ်န္ကို ကိုင္ျပီး ဝီစီမႈတ္ရာကို ေရာက္လာတယ္။ အေဝးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူမ်ိဳးျခား ကုလားေတြ ေမာင္းတီးျပီး လူစုေနၾကတယ္။ ရခိုင္ပုလိပ္၊ ကရင္စစ္ပုလိပ္ေတြကလည္း ရခိုင္ဘက္မွ ပါလာၾကတယ္။ အေရးၾကံဳက အားကိုးရတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ ေရွ႕ ကေနျပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီး တစ္ပါး မန္းမႈတ္ေပးတဲ့ ထံုးမန္းကို ထိပ္မွာ(က) ရင္ညြန္႔မွာ(သ) ခ်က္မွာ(ဝ)ဝိုင္းျပီး ဆရာေတာ္ၾကီးေနာက္က ရပ္ေနၾကတယ္။ ထံုးမန္းကြင္းထားသူကို က်ည္ဆံမထိ၊ မေပါက္ႏိုင္လို႔ ေျပာတယ္။ ထံုးမန္းကြင္းထားလို႔ ေက်ာ္ေဇာေဝတစ္ေယာက္ ေၾကာက္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ေမာင္ေတာ ျမိဳ႕ပိုင္ၾကီး မစၥတာ မင့္သ္၊ လူမ်ိဳးျခား ကုလားေတြဘက္ သြားလိုက္၊ ေတာင္းပန္လိုက္၊ ရခုိင္ေတြဘက္ လာလိုက္ ေတာင္းပန္လိုက္၊ အဂၤလိပ္ ကျပားျမိဳ႕ပိုင္ၾကီးေတာင္းပန္လို႔ လူမ်ိဳးျခား ကုလားေတြ မလာတာနဲ႕ တိုက္ပဲြ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ညမိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ေရာက္သြားတယ္။ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႕ မိခင္ၾကီးခ်က္ထားတဲ့ ညေနစာ ပုဇြန္ျပားေျခာက္ဟင္းနဲ႕ စားလို႔ေကာင္းလိုက္တာ၊ ခုထိသတိရေန တုန္းပဲ။

ေနာက္တစ္ေန႔ ေစာေစာ သတင္းထြက္လာတယ္။ စက္ရွင္မင္းၾကီး ဦးေအာင္သာေက်ာ္ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ နီေပါစစ္သား ၅၀ ေက်ာ္ေရာက္ေနတယ္။ ဘူးသီးေတာင္ကို သြားမယ္။ ဘုရားၾကီးကြင္းျပင္မွာ စုၾကပါ။ ေက်ာ္ေဇေဝတို႔ မိသားစု၊ ဖခင္ၾကီး၊ မိခင္ၾကီး၊ မမၾကီးနဲ႕ ညီငယ္ ေပါင္း ၅ ဦး၊ မိမိတို႔ကိုယ္စီ ႏိုင္သမွ်ပစၥည္းေတြ ထမ္းျပီး ဘုရားၾကီးကြင္းျပင္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ အား မ်ားလိုက္တဲ့ လူအုပ္ၾကီး၊ ဘယ္အခ်ိန္ကပင္ ေရာက္ေနလဲမသိဘူး။ ဘုရားၾကီးကြင္းျပင္တစ္ခုလံုး ျပည့္ၾကပ္ေနတယ္။ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္လို႔ တဲြေခၚလာသူ။ တဲြေခၚမည့္သူ မရိွလို႔ ငိုေနသူ၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနသူ၊ ၾကြက္ၾကြက္ဆူညံေနတယ္။ တေယာက္ကို တေယာက္ မကူညီႏိုင္။ တိုင္းျပည္ပ်က္တယ္ ဆိုတာဒါေပါ့။ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။

စက္ရွင္မင္းၾကီး ဦးေအာင္သာေက်ာ္ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္နဲ႕ နီေပါစစ္သားေတြ ေရာက္လာတယ္။ ေမာင္ေတာ ျမိဳ႕ခံ လူၾကီးေတြလည္း ပါတယ္။ စက္ရွင္ မင္းၾကီး ဦးေအာင္သာေက်ာ္ဆိုတာ အဂၤလိပ္လို ေဘာင္းဘီ အတိုဝတ္ထားတယ္။ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ထက္ အရပ္ရွည္တယ္။ နီေပါစစ္သားဆိုတာ ျမင္ေနက် ကရင္စစ္ပုလိပ္လုိပါဘဲ။ ေႏြရာသီ ကဆုန္လ တမနက္လုံုး သာသာယာယာ ရိွေနတယ္။ ျဗဳန္းဆို ရာသီဥတုေျပာင္းလဲသြားၿပီး၊ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မိႈင္းေ၀ၿပီး မိုးတစ္ဖြဲဖြဲက်လာတယ္။ ဒီလူအုပ္ၾကီးနဲ႕ (၁၆) မိုင္ေ၀းတဲ့ ဘူးသီးေတာင္ကို ဘယ္လိုသြားမလဲ၊ အားလံုးဒုကၡေရာက္ကုန္မယ္။ ဘူးသီးေတာင္ကို မသြားေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အိမ္ျပန္ၾကမယ္။ လူၾကီးေတြဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ။ ေက်ာ္ေဇေ၀တို႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိုးဖြဲဖြဲမက်ေတာ့ဘူး။ ရာသီဥတုသာယာသြားၿပီ၊ မိခင္ၾကီးနဲ႕ မမၾကီးတို႕ခ်က္ေပးတ့ နံနက္စာထမင္းစားေနတုန္း၊ ကယုေခ်ာင္း ကိုသြားမယ္။ သေဘၤာဆိပ္ကို ဆင္းလာၾကပါဆိုတာနဲ႕ ကမန္းကတန္း သေဘၤာဆိပ္ကို ဆင္းၾကတယ္။ ဘူးသီးေတာင္ကို သြားခါ သယ္သြားတဲ့ ပစၥည္းေတြေတာင္မပါလာဘူး။ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ေနရင္ ျပန္လာမယ္လို႕ထင္ေနတယ္။ ေက်ာ္ေဇာေ၀တို႕ ဆင္းလာေတာ့ လူျပည့္ၾကပ္ေနၿပီ။ သေဘၤာဆိပ္ကို မကပ္ႏိုင္ဘူး။ ဗိုလ္တဲေရွ႕ကြင္းျပင္မွာပဲ ေစာင့္ေနတယ္။ ဒီလိုေစာင့္ေနတုန္း ဖခင္ၾကီးကို ရံုးကေခၚလာတယ္။ ဖခင္ၾကီးက ေငြတိုက္ရံုး ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ပဲ။ ေနာက္မွသိရတာက ေမာင္ေတာေငြတိုက္က ေငြ (၃၆) သိန္းကို သေဘၤာေပၚ ေျပာင္းရာမွာ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ဖို႕ေခၚသြားတယ္။ ဖခင္ၾကီး ညေန(၅)နာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္လာတာ္။

ေမာင္ေတာက ကယုေခ်ာင္းကို အာရ္ကန္ႏွစ္ဆင့္ကူးတို႕ သေဘၤာတစ္စင္း၊ ကယုေခ်ာင္း၊ ျမစ္နားရြာေတြက ရခိုင္ အမ်ိဳးသားေလာင္းေလွၾကီးေတြနဲ႕ တစ္ေန႕လံုး ပို႕ေပးၾကတယ္။ ေက်ာ္ေဇာေ၀တို႕ သေဘၤာေပၚကိုတက္ရခ်ိန္ ည (၁၂) နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ။ သေဘၤာေပၚတက္ရာမွာ နီေပါ စစ္သားေတြ ေစာင့္ေပးတယ္။ သိပ္စည္းကမ္းရိွတယ္။ လုမတက္ရဘူး၊ အာရ္ကန္သေဘၤာမွ တစ္ခါ နတ္ျမစ္လယ္မွ ရပ္ထားတဲ့ စစ္တေကာင္း သေဘၤာၾကီးေပၚ တက္ရတယ္။ စစ္တေကာင္း သေဘၤာၾကီးနဲ႕ ကယုေခ်ာင္းကို ပို႔ေပးတယ္။ ကယုေခ်ာင္းေရာက္ေတာ့ နံနက္ ၄ နာရီ ထိုးေနျပီ၊ ေဆြမ်ိဳးအိမ္ တစ္အိမ္မွာ ေခတၱေနလိုက္ၾကတယ္။ ေမာင္ေတာတစ္ျမိဳ႕လံုးကို ေနာက္ေန႔တစ္မနက္နဲ႕ အျပီးေျပာင္းလိုက္တယ္။ ယင္းအခ်ိန္က ကယုေခ်ာင္းမွာ ေသာ္ဒလီ ဦးေက်ာ္ျမဦးတို႔ အာဏာအရိွဆံုးေပါ့။ ေက်ာ္ေဇာေဝတို႔က ကယုေခ်ာင္းေရာက္လို႔ ႏွစ္ရက္ အၾကာမွာ စက္ရွင္မင္းၾကီး ဦးေအာင္သာေက်ာ္ရဲ႕ သားမယားနဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြက ကယုေခ်ာင္းကို ေရာက္လာၾကတယ္။ ေမာင္ေတာသား လူငယ္တခ်ိဳ႕လည္း ပါလာတယ္။ ဦးေအာင္သာေက်ာ္ကိုယ္တိုင္ ဘူးသီးေတာင္ကို အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္၊ နီေပါ စစ္သားေတြနဲ႕ သြားျပီး ေခၚယူလာတာ၊ ဘူးသီးေတာင္ျမိဳ႕ကေတာ့ မပ်က္ေသးဘူး၊ ေမာင္ေတာတစ္ျမိဳ႕နယ္လံုးက ရခိုင္လူမ်ိဳး ေျခာက္ေထာင္ေလာက္္ ကယုေခ်ာင္းမွာ ျဖန္႔ျပီးေနၾကတယ္။ လူျပြတ္သိပ္ေနတယ္။ မၾကာဘူး၊ မုိးက်လာျပီ၊ ေရမကူ၊ မိုးမကူ၊ ဝမ္းေရာဂါျဖစ္လို႔ ေသလိုက္တာ ေသာက္ေသာက္လဲပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕အိမ္မွာ တစ္အိမ္လံုး တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ ေသလို႔၊ အေလာင္းျမွဳပ္မဲ့သူေတာင္ မရိွဘူး။ ေသာ္ဒလီ ဦးေက်ာ္ျမဦးတို႔ကပဲ အစစကူညီ ေပးတယ္။ မိုးအကုန္ တန္ေဆာင္မုန္းလမွာ ကယုေခ်ာင္းကို ဦးေအာင္သာေက်ာ္ တစ္ေခါက္ေရာက္လာျပန္တယ္။ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ လက္ဖ္တင္နင္ေတလာလည္း ကပၸတိန္ဗိုလ္ၾကီး ေတလာအျဖစ္ ရာထူးတိုးျပီး ပါလာတယ္။ ေမာင္ေတာသားေတြက ကယုေခ်ာင္းမွာ အတိဒုကၡ ေရာက္ေနၾကျပီ။

အဂၤလိပ္အစိုးရမင္းက စစ္နဲ႕ေဝးရာ အေနာက္ဘဂၤလား တစ္ေနရာမွာ ရြာခ်ေပးထားတယ္။ ေကြ်းေမြးေစာင့္ေရွာက္ထားမယ္၊ လိုက္လာၾကပါလို႔ေခၚတယ္။ တခ်ိဳ႕က လိုက္မယ္၊ တခ်ိဳ႕က မလိုက္ဘူး၊ တစ္ေဘာင္တစ္ခုေပၚလာတယ္၊ အေနာက္သြား ကြ်န္ရွာ၊ အေရွ႕သြား ဓါးစာ၊ မလိုက္ခ်င္သူေတြက ကြ်န္ခံဖို႔ေတာ့ မလိုက္ဘူး။ အေရွ႕ရခိုင္ျပည္ေဒသကိုပဲ သြားမယ္။ ဓါးစာခံလည္း ခံရေပါ့တဲ့။ စားစရာမရိွ၊ ေနစရာမရိွ၊ ေနစရာမရိွ၊ ဆင္းရဲသားလူ ႏွစ္ရာေလာက္ ပထမသုတ္မွာ ပါသြားတယ္။ တစ္ျဖတ္၊ တစ္ျဖတ္ ပါသြားတာ၊ ကယုေခ်ာင္းမွာ လူထက္ဝက္ေလာက္ ကုန္သြားျပီ၊ ေက်ာ္ေဇာေဝတို႔ ဖခင္ၾကီးလည္း လူၾကီးေတြနဲ႕တိုင္ပင္ျပီး စစ္နဲ႕ေဝးရာကို လိုက္သြားေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေက်ာ္ေဇာေဝတို႔ မိသားစုနဲ႕အတူ လူတစ္ရာေက်ာ္ ကယုေခ်ာင္းရဲစခန္းေရွ႕ ကြင္းျပင္မွာ စုၾကတယ္။ လူအို၊ လူနာ၊ ကေလးေတြကို လူႏွစ္ေယာက္ထမ္းတဲ့ ဝါးထမ္းစင္နဲ႕ထမ္း ယူသြားတယ္။ ေက်ာ္ေဇာေဝနဲ႕ ညီငယ္တို႔လည္း ကေလးေလးလို ေဘာင္းဘီတိုေလး ဝတ္ျပီး ထမ္းစင္ထဲ ဝင္ေနလိုက္တယ္။ ရခိုင္လူမ်ိဳး အထမ္းသားႏွစ္ေယာက္က ထမ္းတယ္။ ဖခင္ၾကီးတို႔ကေတာ့ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ရတယ္။ ကယုေခ်ာင္းက နံနက္ ၇ နာရီ စထြက္တယ္။ နီေပါစစ္သားဆယ္ေယာက္ အေစာင့္လုိက္ပါလာတယ္။ လမ္းထက္ဝက္ေလာက္မွာ ေက်ာ္ေဇာေဝ ထမ္းစင္ထဲမွ ထြက္လိုက္တယ္။ အေစာင့္ပါလာတဲ့ နီေပါ စစ္သားကို လက္ဟန္ေျခဟန္ နဲ႕ျပတယ္။ နီေပါ စစ္သားနားလည္တယ္။ ေသနတ္ထမ္းခ်င္တယ္လို႔ သိလို႔ သူလြယ္ထားတဲ့ ရိုင္ဖယ္ ေသနတ္ၾကီးကို ေပးတယ္။ ေက်ာ္ေဇာေဝ တစ္ေယာက္ ရိုင္ဖယ္က သူ႔အရပ္ေလာက္ရိွတာကို ထမ္းျပီး နီေပါစစ္သားနဲ႕အတူ ဘဂၤလာ ပင္လယ္သဲေသာင္ျပင္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာကို ဖခင္ၾကီးတို႔ၾကည့္ျပီး ရယ္လိုက္ၾကတာ တေသာေသာပဲ။ နံနက္စာ ဘယ္မွားစားတယ္ ဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ပါ ဘူး။ ညေန ၅ နာရီေလာက္မွာ စခန္းတစ္ခုကို ေရာက္တယ္။ မာထဘင္းဂါ စခန္းထင္တယ္။ ယင္းစခန္းမွာ ညစာစားျပီး အိပ္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ ေစာေစာကပင္ ဒီပင္လယ္သဲေသာင္ျပင္ လမ္းအတိုင္းပဲသြားၾကရတယ္။ ညေန ၅နာရီ ေလာက္မွာ နဝါခါလီ(ေခၚ) ရဲစူးစခန္းကို ေရာက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ညေန ၄ နာရီေလာက္မွာ (Cox Bazzar) (ေခၚ) ဖေလာင္းခ်ိတ္ျမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္။ ဖေလာင္းခ်ိတ္ျမစ္ကမ္းနား ယာယီတဲ စခန္းမွာ ၇ ရက္ေနခဲ့တယ္။ ယင္းအခ်ိန္က ဖေလာင္းခ်ိတ္ျမိဳ႕မွာ ရခိုင္အမ်ိဳးသားေတြနဲ႕ စည္ကားေနတယ္။ ဖခင္ၾကီးနဲ႕ ဖေလာင္းခ်ိတ္ျမိဳ႕ထဲကို သြားတယ္။ အဝတ္ထည့္ဖို႔ အရွည္သံုးေပရိွတဲ့ သံေသတၱာတစ္လံုးကို ေငြေလးက်ပ္နဲ႕ဝယ္ယူခဲ့တယ္။ အခုတိုင္ မမၾကီးတို႔အိမ္မွာ ရိွေသးတယ္။

စစ္တေကာင္း သေဘၤာၾကီးနဲ႕ ဖေလာင္းခ်ိတ္ျမိဳ႕က နံနက္ပိုင္းထြက္လာတယ္။ စစ္တေကာင္းျမိဳ႕ကို ညေန ၅ နာရီေလာက္ေရာက္တယ္။ စစ္တေကာင္းသေဘၤာဆိပ္မွာ သေဘၤာဆိုက္ေနတုန္း ေလယာဥ္ပ်ံတစ္စင္း ပ်ံဝဲလာတယ္။ သေဘၤာေပၚက စက္ေသနတ္နဲ႕ လိုက္ခ်ိန္ေနတာကို အသဲတယားယားနဲ႕ ၾကည့္ေနရတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက စစ္တေကာင္းျမိဳ႕ေစာင့္ေလယာဥ္နဲ႕ သေဘၤာအေစာင့္တို႔ ေလ့က်င့္ေနတာပဲ။ စစ္တေကာင္း သေဘၤာဆိပ္မွာ ရခိုင္အမ်ိဳးသား ဝန္ေထာက္ ဦးထြန္းညိဳ ၾကိဳေနတယ္။ သိပ္ျပီး သေဘာေကာင္းတယ္။ အသံက်ယ္က်ယ္ၾကီးနဲ႕ ရယ္ေနတယ္။ အားကိုးရပါတယ္။ စစ္တေကာင္းမွာ ညစာေကြ်းျပီး အိမ္ေထာင္စု လူဦးေရ အလိုက္ ေငြေပးတယ္။ ဖခင္ၾကီးမွာလည္း မိသားစု ၅ ဦး အတြက္ ေငြရခဲ့တယ္။ စစ္တေကာင္းက ည ၇ နာရီ မီးရထားထြက္မယ္။ ေက်ာ္ေဇာေဝတစ္ေယာက္ စစ္တေကာင္းေရာက္မွ မီးရထားကို ျမင္ဖူးတယ္။ ျမင္ဖူးေတာင္ မကေသး စီးေနရျပီေလ။ မီးရထားစီးလို႔ ညသြားရတာ မျမင္မကန္းနဲ႕ တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ည ၁၂ နာရီ ေလာက္မွာ ျဗဟၼပုတၱရျမစ္ကို ေရာက္တယ္။ မီးရထားေပၚက ဆင္းရတယ္။ သေဘၤာေပၚတက္ျပီး ျမစ္တစ္ဘက္ကမ္းကို ကူးတယ္။ သေဘၤာေဘးႏွစ္ဘက္ ယက္မၾကီးနဲ႕ ယက္ျပီး ေရတိမ္မွာသြားတဲ့ သေဘၤာၾကီးပဲ။ တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးဘူး၊ ျမစ္တစ္ဘက္ကိုေရာက္ေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့ မီးရထားတစ္စီးေပၚ တက္တယ္။ မီးရထား တစ္ညလံုး၊ တစ္မနက္လံုး ခုတ္ေမာင္းေနတယ္။ မြန္းတည့္၁၂ နာရီေလာက္မွာ ဘူတာတစ္ခုမွာ နံနက္စာ ပဲဟင္းနဲ႕ ထမင္းေကြ်းတယ္။ ဗို္က္ဆာဆာနဲ႕စားလို႔ ေကာင္းလိုက္တာ နတ္သုဒၶါလို႔ေျပာၾကတယ္။ ယင္းေန႔ တစ္ေန႔လံုး တစ္ညလံုးခုတ္ေမာင္ျပီး ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ ၇ နာရီ ေလာက္ ဒိုင္နာစပူျမိဳ႕ (Dinajpur)ကို ေရာက္တယ္။ ဘူတာအျပင္ဘက္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ကားၾကီးေတြနဲ႕ ၆ မိုင္ေဝးတဲ့ ရခိုင္ဗုဒၶဘာသာဒုကၡသည္ စခန္းရိွရာ နာစီပူစခန္းကို ပို႔ေပးတယ္။ နံနက္ ၉နာရီေလာက္ မွာ နာစီပူစခန္းကို ေခ်ာေမာ့စြာ ေရာက္ၾကတယ္။

နာစီပူစခန္းဆိုတာ ဒိုင္နာစပူျမိဳ႕ကလာတဲ့ ကားလမ္းတစ္ဘက္တစ္ခ်က္ မွာရိွတယ္။ လမ္းအေရွ႕ဘက္မွာ စခန္းအမွတ္ (၁) ဝါးခင္း၊ ထရံကာ၊ ေကာက္ရိုးကို တစ္ေပေလာက္ အထူမိုးထားတဲ့ အိပ္ခန္း ၈ ခန္းပါ တန္းလ်ား၊ အလံုးတစ္ရာေက်ာ္၊ လမ္းေနာက္ဘက္ စခန္းအမွတ္ (၂) မွာ တန္းလ်ား အလံုးရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ရိွတယ္။ ရံုး၊ ရဲစခန္း၊ စာသင္ေက်ာင္း၊ ေဆးရံု၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း အျပည့္အစံုရိွတယ္။ နာစီပူစခန္းကို အေရးပိုင္ ဦးေက်ာ္ခိုင္ (အိုင္စီအက္စ္) ကအုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ အဂၤလိပ္မလင္ ဝန္ေထာက္ၾကီး ဦးေက်ာ္ထြန္း၊ ေမာင္ေတာျမိဳ႕ပိုင္ကေလး ဦးဦးေက်ာ္ဇံတို႔က လက္ေထာက္ျဖစ္ၾကတယ္။ နာစီပူစခန္းမွာ (Ration Card) လို႔ေခၚတဲ့ ရိကၡာထုတ္ဖို႔ ကပ္ျပား ေပးထားတယ္။ ခုႏွစ္ရက္ တစ္ၾကိမ္ ရိကၡာထုတ္ရတယ္။ ဆန္၊ဆီ၊ ဆား၊ ငါးေျခာက္၊ ဆိတ္သား၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ ထင္း၊ ေရနံဆီ၊ အားလံုးေပးတယ္။ စခန္းတဘံုလံုး လူေပါင္း ေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ တယ္။ သံုးႏွစ္သံုးမိုး ေကြ်းထားတာ ေငြသံုးသိန္းပဲ ကုန္က်တယ္။ ေမာင္ေတာေငြတိုက္က ယူသြားတာက ေငြ ၃၆ သိန္း ဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္အစိုးရ ေငြသိန္း ၃၀ ေက်ာ္ေတာင္ အျမတ္ထြက္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္က တစ္ေခတ္လံုး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနခဲ့ရတဲ့ နာစီပူ စခန္းကို ထင္းမေခြ၊ ေရမခတ္၊ ဒိုင္နာစပူ၊ နတ္အရပ္လို႔ ေျပာစမွတ္ျပဳၾကပါတယ္။ ဒိုင္နာစပူျမိဳ႕က ေျခာက္မိုင္ေဝးတဲ့ နာစီပူစခန္းမွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေနလာတဲ့အခ်ိန္၊ ေက်ာ္ေဇာေဝ တစ္ေယာက္ ၾကိဳးစားသင္လို႔ ၊ အဂၤလိပ္စာေတာ္ေတာ္တက္ေနျပီ၊ ဆရာဦးေရႊထြန္းဦး၊ ဆရာညိဳတို႔က အဂၤလိပ္စာသင္ျပတယ္။ primary တစ္လံုးကုန္သြားျပီ။ အသက္ကလည္း ၁၅ ႏွစ္ျပည့္လာျပီ၊ အဂၤလိပ္အစိုးရက အသက္ ၁၆ ႏွစ္ျပည့္ျပီး လူငယ္ ၁၀၉ ေယာက္ကို စစ္တပ္မွာသြင္းလိုက္တယ္။ စစ္သင္တန္းတက္ဖို႔ ပန္ဂ်ပ္ျပည္နယ္ အေနာက္ပိုင္း (Hoshiapur) ေဟာ္စီယာပူျမိဳ႕ကို ေခၚယူသြားတယ္။ စစ္သင္တန္းေျခာက္လတက္ျပီး သင္တန္းေအာင္လို႔ စစ္သားၾကီး ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ခြင့္ တစ္လစီနဲ႔ နာစီပူစခန္းကို ေရာက္လာၾကတယ္။ အစ္ကို စစ္သားၾကီးေတြကို ျမင္လို႔ ေက်ာ္ေဇာေဝ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ စစ္တပ္ထဲဝင္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ေျပာမျပႏိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။ အသက္ကမမွီေတာ့ အနားမကပ္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္တစ္ျဖတ္က်န္ရစ္တဲ့ စစ္သားၾကီး သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ ဆူပီဒါ ဗိုလ္ၾကီး ေဂၚရခါးလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္လည္း ပါတယ္။ နာစီပူ စခန္းမွာ စစ္ေရးျပၾကတယ္။ ေက်ာ္ေဇာေဝ တို႔ ကေလးေတြ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမလား မသိဘူး။ B.R.C တပ္ရင္းမွဴးၾကီး Colonel E.D.Mc Carthy ဗိုလ္မွဴးၾကီး မကာသီကိုယ္တိုင္ နာစီပူစခန္းကို ေရာက္လာတယ္။ Boys Coy ကေလးတပ္ခဲြအတြက္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ျပည့္ ရခုိင္ကေလး ၄၅ ေယာက္ကို စစ္ထဲသြင္းလိုက္တယ္။

၁၉၄၄ ခုႏွစ္၊ ဧျပီလ ၁ ရက္ ညေန ၃ နာရီ ကေလးစစ္သားေတြနဲ႔ ခြင့္ေစ့လို႔ တပ္ရင္းျပန္တဲ့ စစ္သားၾကီး ေတြ နာစီပူစခန္းက ထြက္ၾကတယ္။ ေရွ႕ ဆံုးက စစ္သားၾကီးေတြ ႏွစ္ေယာက္တစ္တဲြ တန္းစီးလို႔၊ ေနာ္က ကေလးစစ္သား ေလးဆယ့္ငါးေယာက္၊ နာစီပူစခန္းတစ္ခုလံုး လူအုပ္ၾကီး ထြက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြက လက္ျပေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း မ်က္ရည္က်ေန ၾကတယ္။ မွတ္မိေသးတယ္၊ ေက်ာ္ေဇာေဝရဲ႕ အေမ၊ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အေဘာင္ရွင္ေျပးလာတယ္။ ေက်ာ္ေဇာေဝနားရြက္ ေပၚမွာ ပန္းလိုပန္လိုက္တဲ့ အေဘာင္ရွင္ရဲ႕ ထမီစ၊ ေက်ာ္ေဇာေဝ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ ဒိုင္နာစပူျမိဳ႕က ည ၇ နာရီ မီးရထားနဲ႕ ထြက္ရတယ္။ မီးရထားတစ္စီးလံုး စစ္သားေတြပဲ။ ေက်ာ္ေဇာေဝ တို႔အတဲြမွာ အစ္ကို စစ္သားၾကီး ေမာင္ျမထြန္းပါတယ္။ အေနာက္ ဘဂၤလားျပည္ ဒိုင္နာစပူ ျမိဳ႕က အေနာက္ ပန္ဂ်ပ္ျပည္ ေဟာ္စီယာပူ (Hoshiapur) ျမိဳ႕အထိ ၂ ေန႔ ၂ ရက္သြားရတယ္။ ေဟာ္စီယာပူျမိဳ႕ဆိုတာ ဂ်လန္ဒါ (Jullendar) ခရိုင္မွာ ရိွတယ္။ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ပသိုင္းေမႊးဖြားဖြား နဲ႕ ေခါင္းေပါင္းၾကီး ေပါင္းထားတဲ့ ပန္ခ်ာပီ (ေခၚ) Sikh လူမ်ိဳးေတြ တိုင္းျပည္ေပါ့။ ေဟာ္စီယာပူျမိဳ႕က ၃ မိုင္ေဝးတဲ့ သရက္ဥယ်ာဥ္မွာ (B.R.C) Burma Regimental Centre, Burma Army ဗမာ့တပ္မေတာ္နဲ႔ Burma Police ဗမာ့ရဲတပ္ဖဲြ႔တို႔ကို စခန္းခ်ထားတယ္။ ေက်ာ္ေဇာေဝ တို႔ ကေလးတပ္သား ၄၅ ေယာက္ကို ကေလးတပ္ခဲြ (Boys Coy) မွာ ထားတယ္။ ရခိုင္ကေလး ၄၅ ေယာက္နဲ႕ အတူ ေဂၚရခါးကေလး ၄၅ေယာက္လည္း ကေလးတပ္ခဲြမွာ သင္တန္းတက္တယ္။ ရခုိင္ကေလး တပ္သား ၄၅ ေယာက္ကို တပ္စု ၅ စု ခဲြျပီး သင္တန္းေပးတယ္။ သင္တန္းဆရာေတြ ကေတာ့ ပန္ခ်ာပီဆရာ ၅ေယာက္နဲ႕ ရခိုင္ဆရာ ၆ ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ေဂၚရခါးကေလးစစ္သား ေတြကို ေဂၚရခါးက ေမာ္နီလူမ်ိဳးဆရာ ေတြကသင္တန္းေပးတယ္။ ရခိုင္ဆရာ ၆ ေယာက္ကေတာ့ ဆရာ ေမာင္ဦးေက်ာ္၊ ဆရာဦးသာဇံ၊ ဆရာဦးေက်ာ္လွ၊ ဆရာစံလွျဖဴ၊ ဆရာထြန္းစိန္ေအာင္နဲ႕ ဆရာေမာင္သာဇံတို႔ ျဖစ္တယ္။ ခုထိ အသက္ရွင္ေနတုန္းကေတာ့ ဗိုလ္ၾကီး ဦးေမာင္ဦးေက်ာ္၊ ဆရာၾကီး ဦးသာဇံနဲ႔ ဆရာၾကီး ထြန္းစိန္ေအာင္၊ အျငိမ္းစားေတြပါပဲ။ ေနာက္အရာၾကီး သံုးေယာက္ကေတာ့ ကြယ္လြန္ကုန္ပါျပီ။ ေက်ာ္ေဇာေဝတို႔ ကေလးတပ္ခဲြမွာ ဝါးရင္းတုတ္ကို ေသနတ္လုိ ထမ္းျပီး သင္တန္းဆင္းရတယ္။ ဝါးရင္းတုတ္ထမ္းျပီး အျမန္ေလွ်ာက္၊ အေႏွးေလွ်ာက္၊ ေသနတ္ထမ္း သံုးလသင္ျပီးမွ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကိုင္ခြင့္ ရတယ္။ ကေလးစစ္သား တစ္လေငြ ၁၀ိ-ရတယ္။ လူၾကီး စစ္သားေတြ ၁၈ိ-ျဖစ္တယ္။ ေက်ာ္ေဇာေဝရဲ႕ ပထမဆံုးရတဲ့ လစာေငြ ၁၀ိ-ထဲက ေငြ၅ိ-ကို ဖခင္ၾကီးဆီပို႔ လိုက္တယ္။ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားရတဲ့ လစာေပါ့။ ေက်ာ္ေဇာေဝက ေငြ ၅ိ-ကိုသာသံုးတယ္။ ယင္းအခ်ိန္က ေငြ ၅ိ-ကို တစ္လသံုးေလာက္ပါတယ္။ ေငြတစ္က်ပ္မွာ ျပား ၆၄ ျပား။ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ ၂ ျပားဆိုေတာ့ လက္ဖက္ရည္ ၃၂ ခြက္ ရတာေပါ့။ တစ္ေန႔ တစ္ခြက္ေသာက္ရင္ တစ္လနဲ႔ ႏွစ္ရက္ေတာင္ ေသာက္ရတာပဲ။ ကေလးတပ္ခဲြကို ခ်င္းအမ်ိဳးသား ဂ်မဒါ ဗိုလ္ၾကီးေမာင္ခါး အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ စစ္ေရး သင္တန္း တစ္မနက္ေပးျပီး တစ္ေန႔လံုး အဂၤလိပ္စာ၊ ရိုမန္အူရဒူ (ေခၚ) အဂၤလိပ္စာလံုးနဲ႕ ကုလားစကားေျပာ သင္ရတယ္။ ေက်ာ္ေဇာေဝ၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာ တတ္တဲ့ ေဂၚရခါး ကေလးတပ္သားေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္လိုေျပာတတ္ေနျပီ။ ကုလားရုပ္ရွင္ကိုလည္း လံုးေစ့ပါတ္ေစ့ နားလည္ေနျပီ။ အူရဒူ စကားေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္က အိႏၵိယျပည္ တစ္ျပည္လံုး ခရီးသြားလို႔ အခက္အခဲ မရိွဘူး။ ကေလးတပ္ခဲြမွာ တစ္ႏွစ္သင္တန္း တက္ရာမွာ အလံကိုင္ျပီး ဆက္သြယ္ေရး အခ်က္ျပတာလည္း သင္ခဲ့ရတယ္။ ကေလးတပ္ခဲြမွာ တစ္ႏွစ္ ေနတယ္။ အသက္ကလည္း ၁၆ ႏွစ္ျပည့္တယ္။ လူၾကီးစစ္သားျဖစ္လာတယ္။ လစာ ၁၈ိ- ရတယ္။ လူၾကီးစစ္သား ဘဝနဲ႕ ႏွစ္လသာ ေနခဲ့ရတယ္။ တပ္ၾကပ္ၾကီး စာေရး စာေမးပဲြဝင္ေျဖလိုက္တာ ေအာင္လို႔ တပ္ၾကပ္ၾကီး စာေရးရာထူးရသြားတယ္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လမွာ တပ္ၾကပ္ၾကီး စာေရးျဖစ္တယ္။ လစာလည္း တစ္လ ၆၅ိ- ရတယ္။ တပ္ရင္းမွဴးရံုးကို ေျပာင္းရတယ္။ ေက်ာ္ေဇာေဝကို ကုလားေတြက ဟာဗီဒါၾကီး၊ လို႔ေခၚတယ္။ ရာထူး အေခၚအေဝၚေတြက ကုလားလို (Havildar Clerk) ဟာဗီဒါ စာေရး ေခၚတယ္။ လစာ တစ္လ ၆၅ိ- သံုးလို႔ မကုန္ဘူး။ ဖခင္ၾကီးဆီ တစ္လ ၄၀ိ- စီပို႔ေပးတယ္။ မွတ္တမ္းရံုး ေငြစာရင္း ဌာနက (Family allotment) အေနနဲ႔ အစိုးရကိုယ္တိုင္ လစာက ျဖတ္ျပီး ပို႔ေပးတယ္။ ဂ်ပန္ လက္နက္ခ်လိုက္ျပီ၊ ဒုတိယကမၻာစစ္ျပီးဆံုးသြားျပီ။ ျမန္မာျပည္ကို အဂၤလိပ္စစ္တပ္က ျပန္လည္ သိမ္းပိုက္လုိက္ျပီ။ အရပ္ဘက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစေနျပီ။ ျမန္မာလူမ်ိဳး ေမဂ်ာဂ်င္နရယ္ ေအာင္ဆန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္လည္း ေပၚေနျပီ။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ေႏြဦးရာသီကာလ တစ္ေန႔မွာ (B.R.C) ရံုးခ်ဳပ္နဲ႕ လက္ေအာက္ခံတပ္ရင္း အားလံုးျမန္မာျပည္ကို ေျပာင္းရတယ္။ ေက်ာ္ေဇာေဝတို႔ ပန္ဂ်ပ္ျပည္ ေဟာ္စီယာပူျမိဳ႕က ည ၇ နာရီ ရထားနဲ႕ထြက္လာတယ္။ ႏွစ္ေန႔နဲ႔ ႏွစ္ရက္ၾကာမွ ဘဂၤလားျပည္ ကာလကတၱားျမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္။ ကာလကတၱားျမိဳ႕မွာ ၂ ရက္ေနခဲ့တယ္။ ဘယ္ကိုမွ မသြားခဲ့ရဘူး။ အလြန္တရားၾကီးမားလွတဲ့ သေဘၤာေအာက္ဆံုး ထပ္ေရထဲမွာထားတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ခါသာ အေပၚကုန္ပတ္ကို တက္ရတယ္။ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္နဲ႕ သေဘၤာေခါင္းထဲ မွာ ႏွစ္ေန႔နဲ႔ ႏွစ္ရက္ၾကာျပီးမွ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဘူးတဲ့ ေက်ာ္ေဇာေဝ နံနက္ေစာေစာ သေဘၤာေပၚက ျမင္ရတဲ့ ေရႊေရာင္တဝင္းဝင္းနဲ႕ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ာၾကီးကို လက္အုပ္ခ်ီျပီး ရိွခိုးလိုက္တယ္။ သေဘၤာေပၚက ဆင္းလာတဲ့အခါ ေဘာင္းဘီ အစုတ္အျပတ္ေတြနဲ႕ ဂ်ပန္စစ္သားေတြကို ပထမဆံုးျမင္ဘူးတယ္။ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ ေက်ာ္ေဇာေဝကို အေလးျပဳျပီး “ဘိရူးမား”လို႔ေျပာတယ္။ နံနက္ ၈နာရီမွာ ဆူးေလဘုရားလမ္းတေလွ်ာက္ ေဂၚယာကုန္းအထိ တပ္ရင္းတစ္ခုလံုး ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ရတယ္။ ေရွ႕ဆံုးမွာ ႏွဲပိုက္ဘင္ခရာအဖဲြ႕က ဦးေဆာင္တယ္။ ေနာက္က ကေလးတပ္ခဲြ၊ ေနာက္ဆက္ျပီး ေလ့က်င့္ေရးတပ္ စစ္သားၾကီးေတြ၊ ေနာက္ဆံုးက ေက်ာ္ေဇာေဝတို႔ တပ္ရင္း၊ ရံုးခ်ဳပ္တပ္ဖဲြ႔၊ ဘယ္ညာမွန္မွန္ စီတန္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ၾကည့္ရႈေနၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ဟာ- အားလံုး ကုလားစစ္သားေတြပါလားလို႔ ေျပာတာၾကားရတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လက္ေမာင္းမွာ သံုးရစ္နဲ႕ ေက်ာ္ေဇာေဝ ကိုျမင္ေတာ့ ေဟာ ဟိုမွာ ဗမာတစ္ေယာက္ပါတယ္လို႔ ေျပာျပီး လက္ျပၾကတယ္။ ေက်ာ္ေဇာေဝလည္း ရယ္ျပီးလက္ျပလိုက္တယ္။ ေဂၚယာကုန္းမွာ သံုးရက္ေနခဲ့တယ္။ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ၾကီးကို ႏွစ္ရက္သြားဖူးတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကေန အမိုးအကာမရိွတဲ့ ရထားတဲြနဲ႕ မႏၱေလးကို ပို႔ေပးတယ္။ မႏၱေလးက ကားၾကီးေတြနဲ႕ ေမျမိဳ႕(ျပင္ဦးလြင္)ကို ပို႔တယ္။ ေမျမိဳ႕မွာပဲ တပ္ရင္း တစ္ခုလံုး စခန္းခ်ေနလိုက္ၾကတယ္။

ေမာင္ေတာေက်ာ္(၁၆-၁-၉၈)
ရခို္င္မဂၢဇင္း(၂၇) ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
From the Narinjara.