ဖိုးေက်ာ့
သီရိသုဓမၼမင္းလက္ထက္က ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕၌ ကျပေသာ ငစည္အကမွာ နတ္သွ်င္မယ္ မိဖုရားႏွင့္ ငကုသလ အမတ္တို႔က ဘုရင္၏နံကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ဘုရင္သုဓမၼရာဇာျမန္ျမန္နတ္႐ြာစံေအာင္ တေဘာင္၊ ယၾတာ၊ အတိတ္၊ နိမိတ္ တို႔ျဖင့္ လုပ္ႀကံဖန္တီး၍ ကျပခဲ့ေသာ အကျဖစ္သည္။
ရခိုင္ေက်းလက္တြင္ ေနာက္ကျပေသာ ငစည္အကမွာမူ နတ္သွ်င္မယ္ႏွင့္ ငကုသလအမတ္တို႔က ဘုရင္သုဓမၼရာဇာအား ယုတ္မာရက္စက္စြာ လုပ္ၾကခဲ့ၾကပံုကို ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား သတိသံေဝဂ ရေစျခင္းငွါ ကျပေသာ ငစည္အကျဖစ္သည္။ သို႔ေၾကာင့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ခ်င္းကား မ်ားစြာကြာျခားလွေလသည္။
စာေရးသူသည္ ရခိုင္ျပည္အႏွံ႔အျပားကို မေရာက္ဖူးေသာ္လည္း စာေရးသူတို႔၏ ရမၼာဝတီ ရမ္းျဗည့္ကၽြန္း၌ လသာညမ်ားတြင္ ငစည္အက ကျပသည္ကို ငယ္စဥ္ကအႀကိမ္မ်ားစြာ ျမင္ဖူး၊ ၾကည့္ဖူးေလသည္။ ကုသလအမတ္ႏွင့္ နတ္သွ်င္မယ္တို႔သည္ ဘုရင္သုဓမၼရာဇာကို ပူးေပါင္းႀကံ စည္ၾကစဥ္က မည္သို႔ေသာ ပံုစံျဖင့္ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕၌ ကျပခဲ့ၾကသည္ကို မွတ္တမ္းမွတ္ရာတို႔တြင္ အေသးစိတ္မေတြ႔ရေပ။ စာေရးသူတို႔ ျမင္ဖူး၊ ေတြ႔ဖူးေသာ ငစည္အကမွာ ငယ္စည္ဆရာ တစ္ဦးတည္းက ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္လံုးတြင္ ပါဝင္ၾကသူမ်ား၏ သ႐ုပ္သကန္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ အသံအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ တစ္ဦးတည္းက ကျပသြားသည္ကိုသာ ျမင္ဖူးေလသည္။
ငစည္အက ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ လူငယ္ႀကိဳက္ ရယ္႐ႊင္ဖြယ္ရာ ဟသမ်ားႏွင့္ လူႀကီးႀကိဳက္ မွတ္သားဖြယ္ရာ အတိတ္၊ နိန္မိတ္၊၊ တေဘာင္၊ ၾတင္းႏွင့္ ေနာင္ျဖစ္လာမည့္ အနာဂတ္ စသည္မ်ားကိုလည္း ငစည္ဆရာက ေျပာဆိုကျပသြားေလသည္။
ရခိုင္သကၠရာဇ္ ၉၉၉ ခုႏွစ္တြင္ ငကုသလႏွင့္ နတ္သွ်င္မယ္တို႔ ဖန္တီးထားခဲ့ေသာ ငစည္အကမွာ အလြန္ေ႐ွးက်ေသာ ရခိုင္႐ိုးရာ အကတစ္မ်ဳိးအျဖစ္ တြင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ သီရိသုဓမၼမင္း လက္ထက္က ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕၌ နန္းတြင္းနန္းျပင္ ကျပခဲ့ေသာ ထိုအကသည္ ကာလၾကာေသာ္ ေက်းလက္ထိပ်ံ႕ႏွံ႔ကာ ယည္ေက်းမႈတစ္ရပ္အျဖစ္သို႔ ေရာက္႐ွိသြားခဲ့သည္။
ငစည္ဆရာ၏ ကကြက္ ကဟန္
စာေရးသူတို႔ ရမ္းျဗည့္ကၽြန္းတြင္ သီတင္းဝါလကၽြတ္ခ်ိန္မွသည္ မိုးဦးမက်မီအခ်ိန္ထိ ငစည္တတ္ေခၚ ငစည္ဆရာက ႐ြာစည္လွည့္ ကျပသည္။ သူ႔အတြက္ အခေၾကးေငြမွာ တစ္အိမ္လွ်င္ ဆန္ႏို႔ဆီဗူး တစ္လံုး၊ တတ္ႏိုင္သူမ်ားက ဆန္သံုးေလးေတာင္ေပး၍လည္းေကာင္း အကခိုင္းတတ္ၾကသည္။ အဖိုးအခသက္သာသလို ေက်းလက္ေတာ႐ြာမ်ားတြင္ လေရာင္ေအာက္၌လည္းေကာင္း ေျမကြက္လြတ္ တလင္းျပင္တြင္ ကျပသည္။ ငစည္အကအတြက္ လိုအပ္ေသာပစၥည္းမ်ားမွာလည္း အပန္းမႀကီးလွ။ ဘုရင္၏ ရာဇပလႅင္အျဖစ္ စငည္ဆရာထိုင္ရန္ ေတာ႐ြာတိုင္းတြင္႐ွိေသာ ဆန္ဖြတ္ဆံု တစ္လံုး (သို႔) ကုလားထိုင္တစ္လံုး၊ ငါးသဲ့ရန္ ယက္သဲ့တစ္ခု၊ ငစည္ရလွ်င္ထည့္ရန္ ပလိုင္းတစ္လံုး၊ ငစည္အ႐ွာထြက္ရန္ ေလွာ္တက္တစ္ေခ်ာင္း၊ ေတာင္းတစ္လံုး၊ ဆန္တစ္ခြက္၊ ကန္ေတာ့ပြဲတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။
ငစည္အတတ္ ငစည္ဆရာ၏ အဝတ္အဆင္မွာလည္း သာမန္သစ္သစ္လြင္လြင္ အဝတ္အဆင္ တထည္ သာျဖစ္သည္။ ငစည္၏ အစြယ္ပမာ ေ႐ွ႕တည့္တည့္ကို တစ္ထြာတစ္မိုက္အစြန္းထုတ္၍ ပဝါကို ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းထားၿပီး၊ လံုခ်ည္စကို ေနာက္သို႔အၿမီထုတ္၍ ခါးေတာင္းက်ဳိက္ထားသည္။ စည္ဆရာသည္ ဘုရင္သံ၊ အမတ္သံ၊ ေယာက်္ားသံ၊ မိန္းမသံ၊ လႈိင္းသံ၊ ေလသံ အမ်ဳိးအမ်ဳိးကို ဆို႐ြတ္၍ ေျခလွမ္းဟန္ကို အဓိကထားကာ လက္ေဖ်ာက္တီးၿပီး ဟန္မာန္အျပည့္ႏွင့္ ကျပေလသည္။ ငစည္ခ်င္းကို အသံေန အသံထားႏွင့္ ဌာန္က႐ိုဏ္း က်က်႐ြတ္ဆိုကာ တိုင္းျပည္တည္ျခင္း၊ ဇာတ္ကြက္ေဖၚျခင္း၊ အျပန္(၃၀) ပါရမည္ဟူေသာ စည္းကမ္းအတိုင္း ဘုရင္သုဓမၼရာဇာက ဝါလွျဖဴ (ဝါစိုးျဖဴ) မည္ေသာ တင္းဝါစား အမတ္သမီး၏ အလွဂုဏ္သတင္းေၾကာင့္ မိဖုရားေျမွာက္ထိုက္၊ မေျမွာက္ထိုက္ကို အမတ္မင္းမ်ားအား ၾကည့္႐ႈေလ့လာ ခိုင္းလိုက္သည္။ ထိုအခါ ဝါလွျဖဴ (ဥပမာ) ေက်ာင္းသို႔ဆြမ္းပို႔သြားရာ၌ ဝါလွျဖဴ၏အလွကို ျမင္ရသျဖင့္ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္ကာ အျမင္ေမွာက္ၾကပံုကို “ဆြမ္းအုပ္က ဝါလွျဖဴကို ႐ြက္ယူလား။ ဘုန္းႀကီးထက္မွာ ျပဴတင္းေပါက္ထိုင္ယာ” စသည္ျဖင့္ အျမင္ေမွာက္ၾကပံု ပရိသတ္မ်ားပြဲက်ေအာင္ ကျပႏိုင္သည့္အျပင္ ရခိုင္ကမ္း႐ိုးတန္းႏွင့္ မဇၥ်ိမတစ္ခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ ဗူးစင္႐ြာသား ဘုရဲဖ ငစည္႐ွာထြက္ရာ၌လည္း မာန္ေအာင္ကၽြန္းက ငါးမ်ဳိးစံုသည့္ သစ္ပံုေခ်ာင္းထိ ေရာက္ခဲ့ေၾကာင္းကို ပရိသတ္မ်ား တဝါးဝါး တဟားဟားျဖစ္ေအာင္ ကျပတတ္ေလသည္။
ငစည္ဆရာသည္ ပထမဦးဆံုး ေအာင္အတိတ္ ေအာင္နိမိတ္ယူကာ အနေႏၱာ အနႏၱ ငါးပါးကို ႐ွိခိုးဦးတင္ကန္ေတာ့သည္မွာ–
“xxx ေအာင္မဂၤလာ ေအာင္နိမိတ္ႏွင့္၊ ဘိသိက္ျဖာေက ေအာင္ရာသမူ ေအာင္ပါေလ ေဇယ်တုန
ေအာင္ဆုကို႐ွာ ေအာင္မ-ေမာင္ ေအာင္သံပလို႔ ဉာဏဂမၻီ၊ ဉာဏ္သိဂႌ ဉာဏ္ဆီတစ္လံုး ပေဒသာလိုရာသံုးေက၊ ဉာဏ္ ဘုန္းေတာ္ႂကြ အာကာသမွာ သရဏဝီလက္ေခ်၊ တိမတိုက္ထဲမွာ အလင္းျပလို႔ ဗုဒၶဉာဏ္သွ်င္ ကိုးဂုဏ္အင္ကိုကၽြန္လွ်င္ လိမၼာကန္ေတာ့ပါရဲ့။ မာတာမိခင္၊ ေက်းဇူးသွ်င္ ဖခင္ကိုလည္း ကာယဝစီ မေနာခ်ီဆယ္လီညြတ္ခ ဦးႏွိမ္ခ်လို႔ သိပၸပညာ ဆယ့္႐ွစ္ျဖာကို လိမၼာေစေၾကာင္း ျမတ္ဆရာ ဝိဟာေက်ာင္းမွာ နည္းေကာင္းခံလို႔ က်ီးသႏၱာပ်ံကာဝဲေက ရမ္းျဗည့္သားမွာxxxx”
ငစည္ဆရာက ထိုသို႔ အနေႏၱာအနႏၱ ငါးပါးကို႐ွိခိုးၿပီးေသာအခါ ငစည္တတ္ေအာင္ သင္ျပေပးေသာ သူ႔ဆရာနာမည္၊ သူ႔အရပ္႐ြာကိုေဖာ္က်ဴးခ်ီးပျပန္သည္မွာ-
“xxxx စိမ့္စမ္းေရ ဉာဏ္က်ယ္ဆရာ ေ႐ွ႕ေတာင္႐ြာမွာ ဆရာဂုဏ္ထြန္း အျပည္ျပည္ လာေနဆန္းေက ေက်ာ္ပန္းလိမၼာ ကၽြန္႔ဆရာကို ဆယ္ျဖာလက္ဦး ကန္႔ေတာ့ဖူးခါ သက္ေဝထြန္းေရာင္ အပ်ဳိ႕ျမင္ေက ၾကင္မဝလို႔ ေက်ာ္ပန္းေမာင္က”
အပ်ဳိျမင္တိုင္းကို သူခ်စ္၍ၾကင္၍ မဝႏိုင္ေၾကာင္းကို ဆိုလိုက္ေသာအခါ ပရိသတ္မ်ားမွာ ဝါးကနဲ ပြဲက်သြားၾကသည္။ အပ်ဳိျမင္သမွ်ကို ခ်စ္ခ်င္ၾကင္ခ်င္သည္ဆိုေသာ ငစည္ဆရာ ဦးေက်ာ္ပန္း၏ အသက္(၅၀)ေက်ာ္ (၆၀)အ႐ြယ္၏ သ႐ုပ္ျပသြားဟန္မွာ ပရိသတ္ကို ပတ္တုတ္မရေအာင္ ျဖစ္ေစသည္။
ထုိေနာက္ ငစည္႐ွာ သြားရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိုးလင္းခါနီး၌ အအိပ္ႀကီးေသာ ဇနီးသည္၏ တင္ပါးကို ဗံုတီးသလို တီး၍ ႏႈိးရဟန္၊ အအိပ္ႀကီးၿပီး အိပ္ရာထဲ ေသးေပါက္သျဖင့္ လင္ခေယာက္ စိုသြားဟန္၊ ပြဲျပင္သြားရာ၌ လွခ်င္ပခ်င္လြမ္း၍ သူမ်ားဆီက ငွါးဝတ္လာေသာ လက္ေကာက္၊ နားေဋါင္းတို႔ကို ပိုင္သွ်င္ထံျပန္မေပးေသးပဲ ႐ြာ႐ိုးကိုေပါက္ေလွ်ာက္ၿပီး ေခြးတစီစီႏွင့္၊ ဟန္ေရးျပေနေသာ သူ႔မိန္းမပံုကိုလည္း-
“ဘုေဝမိေလ ဘုေဝမိ၊ ဘုေဝမိ။ အယင္ရာလည္းထ၊ ထပါယင့္ေလ၊ အယိုးေလ၊ အယိုးေလ။ ယားယားယူယူ ငါ့နံပါးအိပ္ေတသူ၊ ငါ့နားထိုင္ တင္ပ်ဥ္ႀကီးမ ဗံုတီးမလိုင္ မယားလိုင္။ မိုးလင္းနိန္ခါ ဆန္ကိုျပာ ၾကက္လာမလိုင္ အယိုးလိုင္။ ပြဲသို႔လားခါ သူ႔လက္ေကာက္ကို ငွါးလို႔ပန္ ျပန္ခါပီးခ အိပ္ရာဝင္ လင္ခေယာက္ကို သီးေပါက္းမလိုင္ အယိုးလိုင္၊ xxx ေန႔ျခင္းေၾကာင္ေတာင္ ႐ြာၾကားေယာင္ ခြီးေဟာင္မလိုင္ အယိုးလိုင္” ဟု မိန္းမျဖစ္သူကို ငယ္က်ဳိးငယ္နာေဖၚ၍ ႏိႈးလိုက္ေသာ အခါ မိန္းမက စိတ္ဆိုးၿပီး ထလာသည္ကို ေခ်ာ့ျပန္သည္မွာ-
“အဝန္းကိုးရာ မဇၥ်ိမာ လက်္ာက်မန္း အေနာက္ျပည္ ငစည္႐ွာ လားပါခိမယ္။ အေထြေထြ ဘုေဝမိကို မွာခမယ္ကား။ သံုးေပၚနိမ္-နိမ္မြန္းေစာင္းမွာ ငါး႐ွာေခၚ မေတာ္သည့္ခိုက္ လွေကသြယ္ မယ္မလိုက္ေက့၊ ငါးခ်င္းမတူ ငါးေတာက္တူ ငါးခူးစူးေက အီးလိမယ္ေႏွာင္း။ ဟင္း႐ွာေခၚ မေတာ္သည္ခိုက္ လွေကသြယ္ မယ္မလိုက္ေက့၊ အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ ကင္းပြန္းတစ္ၿခဳံ၊ ဘူးတစ္ၿခံဳ ႏွစ္ၿခံဳအညီ ေမာင္ မေရာက္မီ ကုန္ပတ္စီ။ ထင္းေခြေခၚ မေတာ္သည့္ခိုက္ လွေကသြယ္ ေမမလိုက္ေက့၊ တန္းပ်င္းကုန္းၿဖီ ေမာင္မေရာက္မီ ကုန္ပတ္စီ၊ ယင္းဟာမေလာက္ ေမာင္းဂါတိုင္ တိုင္ေျခာက္လံုးကို ထင္းေပါက္ဆိတ္လီ၊ ေပါက္ဆိတ္လီႏွ။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေတြ လွသက္ေဝကို မွာခမည္ကား ငေၾကာင္ေခ်ကို ဝါစိထုတ္ က်ားကိုက္ေမ၊ ငါ့ႏွမမွာ ကိုယ့္ႏွင့္တူ တင္သိပ္လီေႏွာင္း တင္သိပ္လီ”
ငစည္႐ွာသြားရမည့္ ဘာရဲဖက သူ႔မိန္းမကို ေခ်ာ့ေမာ့ေဖ်ာင္းဖ် ခ်စ္ေၾကာင္းျပလိုက္ေသာအခါ မယားသည္က ဘာရဲဖကို စိုးရိမ္၍ တစ္ခါမွာျပန္သည္မွာ-
“အငယ္ကပင္ ခ်ဳိက္ကၽြမ္းဝင္ သားသွ်င္ဖကို မွာလိုက္ေမကား-(မိန္းမသံႏြဲ႔ႏြဲ႔ႏွင့္) ၿဂိဳးေခ်ကူေက မပူလီေက့၊ ကိုယ့္မွာၾကင္ သွ်င္ေရႀကီး အရီးသားလိုင္။ က်ီးကန္းအာေက မ႐ွာလီေက့၊ ကိုယ့္သဇင္ ေနာက္ျပန္ထားေက ခ်စားေမာင္လိုင္၊ ငွက္ေတာ္ထိုး မညႈိးလီေက့ အသားျဖဴကို မယူလီေက့၊ အသားျပာကို မ႐ွာလီေက့၊ ခါးထမီ မလိမ္လီေက့၊ ဆံေတာက္ေကာ့ေကာ့ ေနာက္ေက်ာ့ေက်ာ့န အပ်ဳိမတိကိုလည္း မႀကိဳက္လီေက့ေႏွာင္း”
ဤသည္တို႔မွွာ ဇာတ္သေဘာအရ လူငယ္ကာလသား ကာလသမီးမ်ား အႀကိဳက္ႏွစ္ပါးသြားခန္းဟု ေျပာ၍ရသည္။
………..
ဖိုးေက်ာ့
(ဝန္ခံခ်က္၊ ။က်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕တည္ ႏွစ္(၁၈၀)ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္ျဖဴမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။)
www.kyaukphrunet.com ဘေလာ့မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါေရ
0 comments:
Post a Comment